Uitdagingen

Het is de eerste avond tijdens mijn camino-avontuur dat ik alleen eet, ook de eerste keer dat ik een peregrimsmenu eet. Vooral de kip van het menu is heerlijk. Ook tijdens het eten heb ik door de muziek die ik hoor, Maroon 5 met Memories, nog een caminomomentje.

Nog een primeur, het aantal bedden op een kamer: 28. Met zoveel mensen is er natuurlijk op zijn minst wel één die snurkt, ook hier. Een Spaanse peregrino is er midden in de nacht helemaal klaar mee en onder vermelding hiervan springt hij zijn bed uit. Ik lig achter mijn gordijntje te wachten wat er gaat gebeuren, maar wellicht dat degene die lag te snurken wakker is geworden van zijn kreet. Het gesnurk stopt en de Spanjaard kan de snurker niet meer lokaliseren. Dit moet hij wel nog even kwijt, dus blijft hij hardop mopperen. Daar is een vrouwlijke kamergenoot dan weer niet van gediend. Zij vraagt de man stil te zijn, nu hoor ik "excuse me". Het gemopper gaat door, maar wel zachter.

Iedereen overleeft de nacht en wordt vanaf ca. 6.00 uur dan wel door een liefelijk geluid, dan wel door een doordringend geluid, en alles daartussen, gewekt. Een heel scala aan klanken passeert de revue. Mijn wekker zet ik uit voordat hij afgaat. Wakker ben ik toch al.

En dit zijn niet de enige problemen van een peregrino! Wat te denken van blaren. Bij mij blijft het nog steeds bij die ene kleine, (goed ik voel wel mijn spieren, maar dat is te handelen), maar vandaag kom ik een meneer tegen die voortstrompelt. Zo dicht bij zijn doel, wil hij het halen. Maar als ik vraag hoe het gaat, zegt hij "not good, as you can see". Hij bedankt me wel voor mijn belangstelling. Eerder in Redondola zag ik een man die alleen al zo'n half uur bezig was om zijn pleisters te vervangen. Een Nederlandse is zelfs in het ziekenhuis aan haar blaren behandeld.

En dan nog: 'hoge nood'. Wat heb ik bij de aanblik van twee blote billen gelachen vandaag. In open land had een dame zich achter een soort hooimijt gesetteld. Haar metgezellen die recht voor haar op het pad stonden konden haar niet zien. De mensen die op het pad aan kwamen lopen hadden een prachtig uitzicht!

Een peregrino heeft het ook best druk. Je moet zorgen dat je onderdak hebt voor de volgende nacht, in mijn geval moet ik ook elke dag het vervoer van mijn bagage regelen, je moet ervoor zorgen dat je voldoende water bij je hebt, niet op elke hoek is wat verkrijgbaar, je moet bewijsmateriaal (stempels) van je tocht verzamelen, wasje doen etc.

Echter, vandaag ontmoette ik José uit Madrid. 's Morgens hielp hij mij om op de route te komen, later spraken wij elkaar op een terrasje. Hij heeft pas echt een uitdaging en niet alleen als hij de camino loopt. Hij heeft van jongs af aan suikerziekte. Hij moet heel erg letten op zijn eetpatroon, heeft van alles bij zich om zijn suiker op peil te houden, zo ook zijn insulinespuit. En toch schiet hij soms van tomeloze energie naar grote vermoeidheid. Dit is zijn derde camino. Hij vraagt met zijn tochten aandacht voor diabetes. Vergeleken met zijn situatie zijn de uitdagingen van een 'gewone' peregrino een peuleschil.

Over peuleschil gesproken, nog maar 28 km te gaan.

,