Hugs

Wat eet je 's avonds als je in de middag zo lekker hebt geluncht. Ik dub wat, de Amerikaanse dames van de eerste avond hebben nog geappt, zij gaan eerst naar de pelgrimsmis, ik wil het niet laat maken. Als ik op zoek ben naar een plekje om en kleinigheid te eten kom ik een nieuwe gast van het hostel tegen. Zo maak ik kennis met een Nieuw-Zeelandse, wonend in Spanje, afkomstig uit de wijnstreek Otago. Wij eten samen een klein hapje, ik ga voor de pinxtos. 

Na een 'hug' van zowel Julio als zijn moeder verlaat ik de volgende ochtend de hostel. Ik moet weer even in het ritme komen. Tot mijn  eerste koffiestop loop ik alleen. Vlak daarna kom ik Patty tegen. Ik zeg iets tegen haar, maar dat hoort ze niet. Ze heeft oortjes in met muziek. Ze doet ze uit en zegt dat ze ze even nodig had; ze kwam vandaag niet zo goed op gang. Dat is het begin van onze communicatie. Patty komt uit de UK, is geboren in Chili en opgegroeid in Duitsland. 

Wij lopen samen op. Enige tijd later vraagt ze mij of ik mijn caminomomentje al heb gehad. Volgens haar krijgen de meeste mensen dat, vroeg of laat. Als ik vraag wat ze daar mee bedoelt, deelt ze haar caminomomentje, waarbij ze haar, een jaar geleden overleden vader, heel dichtbij voelde. Mijn momentje komt later die dag, als we onze levens met elkaar delen. Na "now you have yours", krijg ik een 'hug', de derde vandaag.

Bijzonder om van medeperegrino's hun verhaal te horen waarom ze de tocht ondernemen. Het zijn meestal heel persoonlijke verhalen, soms verdrietig, maar vooral mooi om zo dicht bij iemand te komen, en notabene mensen die je nauwelijks kent.

Vlak voor Caldas da Reis nemen we afscheid, nog een 'hug'. Patty is bij haar plek om te overnachten, ik stap nog ruim een half uur verder, die van mij ligt vlak na het centrum van de plaats.