We zijn er bijna

Vannacht heb ik geslapen in 'Casa do Horreo', in een kamer voor mijzelf, geen gesnurk, gekraak of concert van wekkers. Horreos zijn overigens opslagruimten op poten, bedoeld om granen in op te slaan. Je ziet ze hier in Galicië overal. Ook de gelijknamige Casa heeft er één. Andere kenmerkende zaken in de streek zijn: de wasplaatsen, de wijngaarden en natuurlijk de kerkjes en kapelletjes. 

Casa de Horreo ligt in Pontecesures, niet een plaats volgens het boekje om je etappe te starten of te beëindigen. Ik merk dat aan de drukte op de route als ik weer van start ga. Heel even lijkt het alsof ik alleen op pad ben. Vanaf Padron zijn er weer veel meer mensen onderweg.

Alleen lopend denk ik na over wat deze tocht mij brengt. Wat ik als heel bijzonder ervaar is dat ik mijn verloren geliefden dichtbij voel. En zelfs het gevoel heb dat ik tekenen van ze krijg. Toen mijn moeder net was overleden zat er een roodbostje in de tuin. Dat roodborstje kwam heel dichtbij. Terwijl ik de hele tocht nog geen roodborstje heb gezien vloog er vandaag één, ogenschijnlijk zonder haast vlak langs mij.

Als ik schrijf over mijn spirituele ervaring, denk ik aan mijn binnenpretje van gisteren. Bij een paal zie ik krukken langs de weg staan. Ik krijg daarbij het visioen dat er een wonderbaarlijke genezing heeft plaats gevonden. De genezen kreupele die de camino zonder hulpstukken kan vervolgen (zie foto).

Gisteren hoosde het overigens opeens. Daarna zag ik veel mensen met lage schoenen, die als het ware het water hieruit konden tappen. Vandaag zie ik mensen moeilijk lopen en met plastic zakjes in hun schoenen. Tijdens de bui liep ik in mijn spijkerbroek, ik was overigens de enige.De meeste mensen lopen in sneldrogende sportkleding. Ik zag sommige mensen naar mij kijken, maar dacht "it's not the trousers, it's the spirit" en goede, passende schoenen. Ik heb nergens last van.

Tijdens een stop kom ik Patty weer tegen. Zij zit aan tafel met een Nederlands meisje met hond, ik heb haar eerder in Pontevedra ontmoet. De derde dame herken ik van de trail, maar niet meer dan dat. Samen lopen we na de stop verder. Twee van de vier lopen vandaag verder naar Santiago. Zo dicht bij ons doel zijn we allemaal 'a bit excited'.

Nog 12 km te gaan.