Pesceditos de almendra

De situering van Arbo maakt dat ik heel veel appjes van mijn provider ontvang. Hallo, welkom in Portugal. Hallo, welkom in Spanje. Hallo, welkom in Portugal en zo gaat het maar door. Hij bijgrijpt het niet helemaal. Wat daarbij ook gebeurt is dat de tijd op mijn mobiel steeds wijzigt. Er is een uur tijdsverschil tussen Spanje en Portugal.

Nu vertrek ik vandaag uit Spanje en heb ik om 15.00 uur een afspraak bij Esperao, een bodega in Portugal. Als ik een tussenstop maak in Tui realiseer ik me de gevolgen van het tijdsverschil pas echt. Potugese tijd 15.00 uur, betekent Spaanse tijd 16.00 uur. Ik heb dus nog een uurtje extra in Tui. Aan de vooravond van de camino had ik geen gelegenheid om de plaats te bekijken, fijn dat ik nu een uur extra heb.

Om de tijd gericht te kunnen besteden ga ik eerst naar de tourist information. Een enthousiaste dame staat mij te woord. Zij begint gelijk te vertellen dat Tui 'the capitel of the camino Portugese' is. Als ik antwoord dat ik de camino heb gelopen wordt ze pas echt enthousiast. Ze vraagt en praat zoveel dat ik denk, zo is mijn extra uurtje zo om. Ik krijg zelfs een cadeautje voordat ik de deur uit stap en ze geeft me ook een hele leuke tip, maar daarover later.

Eerst bezoek ik de kathedraal. Ongelovelijk wat een decoraties. Tegen de kathedraal aan ligt ook een verdedigingsmuur met toren. Tui ligt op een strategisch punt. Dat snap ik als ik achter de kathedraal het uitzichtpunt bezoek. Het oude centrum ligt hoog boven de rio Miñho.

Daarna maak ik een wandeling door de oude joodse wijk. De joodse gemeenschap in Tui was in de middeleeuwen de grootste in heel Galicië. De integratie met de christelijke gemeenschap verliep zonder conflicten. Herinneringen hieraan vormen de joodse voorwerpen, die in de kathedraal te zien zijn. Ook staan Joodse en Katholieke heiligdommen bijna naast elkaar in dezelfde wijk. Naast 'hoofdstad' van het jodendom had de joodse gemeenschap veel invloed op het culturele leven.

Aan het eind van de route kom ik langs het Convento de la Clarisas. Ik open de grote deur en loop naar binnen. Ik sta dan in een soort voorportaal. Ik druk op de bel, die naast een soort doorgeefluik zit. Ik wacht een tijdje en dan hoor ik geschuifel. Het geschuifel komt dichterbij en voordat ik er erg in heb draait het doorgeefluik open. Niet ècht open. Tussen mij en de zuster zit een scheiding met gaatjes. Ik kan haar niet/nauwelijks zien, maar wel horen. Conform de tip van de dame van de tourist information bestel ik 'pesceditos de almendra'. Koekjes in de vorm van een visje, door de zusters gebakken.

Ik leg geld in het doorgeefluik, dat vervolgens weer draait. Na het horen van geronmel en wederom geschuifel draait het luik opnieuw. Er ligt nu een doosje met koekjes en het wisselgeld. Dit had ik niet willen missen. Niet zozeer om de koekjes, maar wat mooi dat dit ritueel nog bestaat.

Tijdens deze reis is het de derde keer dat ik me in een klooster begeef. 3x is scheepsrecht zal ik maar zeggen. Intreden overweeg ik overigens nog niet.