Terima kasi dan selemat tinggal

Bedankt en tot ziens

Het lijkt net alsof ik de laatste dag op Bali extra wil genieten. Ik ben op tijd op, zodat het inpakken van de laatste dingen geen invloed heeft op de tijd die mij vandaag nog rest. Ik ga na het ontbijt gelijk mijn baantjes zwemmen. Ik zit wat langer op het bankje met uitzicht op zee; ik wil het uitzicht nog eens goed in mij opnemen. Ik geniet nog even bewust van de zon en spring dan nog maar eens in het zwembad om af te koelen.

Wij hebben gevraagd of Putu ons favoriete lunchgerecht wil maken: tonijn met mango op een mandje van gebakken aardappelreepjes. Het lijkt wel of het gerechtje vandaag nog lekkerder smaakt. Tijdens de lunch maken we plannen voor een volgende gezamenlijke reis naar Bali. Wat ondernemen wij de volgende keer weer, wat willen wij er aan toevoegen? In antwoord op het tweede gedeelte van mijn vraag: de Banda eilanden blijven trekken. Na de lunch heb ik nog net even tijd om mijn boek uit te lezen. Als mijn boek uit is komt het afscheid nemen wel heel dichtbij. 

Bij het afscheid is de gehele staf aanwezig. Ik sta mijn nagels van mijn ene hand, in het vel van mijn andere hand te drukken, zodat ik mijn emoties kan beheersen. Ik wil niet huilen. In twee maanden is de plek en de mensen, die ik nu allemaal bij naam ken mij dierbaar geworden. Het afscheid kost moeite. Eerder heb ik de staf al bedankt voor hun bijdrage aan de fijne tijd op Bali, nu is het tijd voor een omhelsing.

De dag van thuiskomst red ik het niet langer dan tot 19.30 uur, dan geef ik er aan toe dat mijn biologische klok nog op Indonesische tijd staat. Met sokken aan, onder mijn winterdekbed duurt het niet lang voordat ik in slaap val. Een uur later word ik gewekt door de telefoon, mijn zoon. Terwijl ik met hem praat heb ik het gevoel dat ik nog op Bali ben. Als ik iets meer wakker word en ik de telefoon neerleg, dan realiseer ik mij, ibu Tiny is weer thuis.