Stoffig, stoffiger, stoffigst

We reizen met het openbaar vervoer van Namtha naar Muang Sing. De beschreven VIP bus vanuit Pnom Penh is bijna luxe vergeleken bij het busje waarin we nu zitten. Ik zit voorin en kan via een gat in het dashboard naar het wegdek kijken. Op de bergachtige weg houd ik me af en toe vast aan een handgreep. Echter, ik durf er niet te veel kracht op te zetten. De deurstijl, waaraan de handgreep is bevestigd is verrot. Als ik wil weten hoe hard we rijden zie ik dat de wijzer van de snelheidsmeter op 0 km per uur hangt, terwijl we Muang Sing toch echt steeds dichter naderen.  

Na een bergetappe van 1,5 uur is het zover. Ook nu komen wij zonder kleerscheuren aan. De eerste indruk is dat Muang Sing nog stoffiger is dan de stad die we hebben verlaten. Enigzins beduusd, niet gelijk enthousiast, staan we in de optrekkende stofwolk van ons busje. We hebben geen flauw idee waar we heen moeten. Als een tuktukdriver Phou lu begint te roepen, onze franse vriend, die ook naar dezelfde bestemming is gekoerst heeft deze naam laten vallen, stappen we maar gewoon in. We komen dan in ieder geval ergens en dat geeft een uitgangspunt. Daarnaast hebben we ervaring met Phou lu III, de bamboehutten van Phou lu II zullen wel vergelijkbaar zijn. Van eventuele andere overnachtingsmogelijkheden verwachten we niet veel. 

Samen met onze Fransman rijden we naar de bestemming. Als hij uitstapt krijgt hij een dispuut met de driver over de prijs en laat zich terugbrengen naar het busstation. Waar hij niet betaalt en teruggaat, betalen wij de prijs van 30.000 kip (ca.1,60) en dat is veel voor de gereden afstand, maar a la.

Alle bamboehutten zijn vrij en we besluiten niet verder te zoeken. We beginnen het aanbod van Phou lu te waarderen. En het ziet er hier oprecht beter uit dan in Namtha. Even later zitten wij met een kopje koffie (Nescafe) heerlijk rustig in het zonnetje op onze veranda, beetje internetten, blogje schrijven etc. Museum en touristinfo zijn tussen de middag dicht, dus alle tijd om even te relaxen.

Na enige tijd komen we tot de conclusie dat onze fransman elders is ingecheckt. Stiekum zijn we hier wel blij mee. Samen een dagje fietsen is tot daar aan toe, maar we hebben de indruk dat de keuze van zijn bestemming nu gerelateerd is aan de onze, en om nu de hele tijd met elkaar op te trekken is een tweede. Om met de typering van Namtha en Muang Sing te spreken, hij is net als deze twee steden een beetje stoffig, en sticky en stoffig is geen goede combinatie. 

In de middag gaan we als eerste richting museum. Hoewel het bijna niet voor te stellen is blijkt het museum nog stoffiger dan de stad zelf. Door de ramen van de vitrines kunnen we de traditionele kleding van de verschillende etnische groepen nauwelijks zien. De dame van de receptie is ook duidelijk niet ingesteld op toeristen. De tentoongestelde  gebruiksvoorwerpen liggen nog onder een zeil. Als we vragen of dit er af mag worden de zeilen met een zwiep verwijderd, waardoor verschillende voorwerpen omrollen. Wij leggen ze recht, ondanks de aanwijzingen 'niet aankomen'. 

Je kan zien dat het toerisme in deze regio in opkomst was maar dat dit, door Covid, nu al 3 jaar stil ligt. Bij de touristoffice kunnen we nog intekenen voor een trekking in 2018 'Need more people'. Waren er in Namtha weinig toeristen, hier zijn onze fransman en wij de enigen. Een gids regelen om een indruk te krijgen van de in de imliggende dorpjes levende etnische groepen gaat in het stadje niet lukken. Zelfs Oeng de bedrijfsleider van Phou lu lukt het niet, waarop hij belooft ons morgen zelf te rijden en te begeleiden. Dit wordt een dagje zonder gezelschap van de fransman. 

Van het stoffige Nam Tah, naar het stoffiger Muang Sing met het nog stoveriger museum, naar waarschijnlijk morgen het stoffigst tijdens onze off the roadtrip.