Sa bai Dee

We zijn alweer even in Laos. Na een paar dagen in de koningsstad Luang Prabang zijn we doorgereisd naar Luang Namtha, of kortweg Namtha. Waar in ons reisschema een busreis van zo'n 8 uur deels door de bergen stond gepland, een trip waar we best wel tegen opzagen, werden we verrast door de aanwezigheid van een sneltrein (geopend in 2021).

De keuze was niet moeilijk. Met de sneltrein 'vlogen' we in ruim een uur dwars door de bergen. Het gevoel dat we echt opstegen kregen we in de taxi die ons het laatste stuk vervoerde. Hij reed alsof hij een sneheidsrecord wilde vestigen op de bochtige weg. Afgezien van de bochten slingerde hij ook nog van links naa rechts om de kuilen te ontwijken. 

Gelukkig bereiken we zonder kleerscheuren onze bamboehut met zwembad. Nou ja, het kleine complex met bamboehutten ziet eruit alsof er al jaaaaaaren geen onderhoud heeft plaatsgevonden. Het zwembad wordt gebruikt als vis-pond. Na deze eerste ietwat tegenvallende indrukken verloopt de kennismaking met de stad ook niet helemaal smooth. Namtah is een stoffige provinciestad. En zondag lijkt niet de beste dag om enige levendigheid te ervaren. Bijna alles lijkt gesloten te zijn, zo ook de touristoffice waar we ons willen oriënteren. Het alternatief zijn de reisbureautjes op de hoofdstraat. 

Bij elk bureautje worden we uitgenodigd om te gaan zitten. Handel levert het voor de ondernemers niet op. De aangeboden tours zijn megaduur en het grote aanbod aan trekkings, daar hebben we geen interesse in. We besluiten bij ons oorspronkelijke plan te blijven om op eigen initiatief te fietsen door de vallei. 

Na een koude nacht (ca. 12 graden) straalt de zon ons tegemoet als we op de gehuurde mountainbikes stappen. Samen met Franse Philippe, die we gisteren hebben leren kennen gaan we op pad voor een tocht van ca. 35 km. Philippe is aanvankelijk nog wat slaperig en humeurig. Hij heeft de WK finale bekeken. Gezien verlenging en strafschoppen werd dit Laotiaanse tijd erg laat, en dan ook nog verliezen. 

Over verharde- en onverharde wegen maken we een ronde door de vallei ondertussen kennismakend met het alledaagse leven, beginnend met een blik op ochtendmarkt, langs een stoepa, door kleine dorpjes, langs rijstvelden etc. Honden liggen midden op straat, kippen rennen over straat en langs de weg alleen maar vriendelijke mensen. 

Onze twee woorden Lao die we inmiddels spreken komen goed van pas. Alle kinderen langs de weg begroeten ons. Met westers uiterlijk en op de fiets vallen wij hier natuurlijk op. Wij groeten terug, sa bai dee. 

In een van de dorpjes worden we door een mevrouw op een scooter, over de bamboebrug en een onverhard pad, begeleidt naar een whisky (Lao-Lao) distileerdeij. De eigenaar en zijn vrouw spreken geen engels, maar laten ons het proces van het whisky maken zien. We mogen proeven, en worden dan uitgenodigd om samen thee te drinken. Met behulp van googletranslate is enige social talk mogelijk. Met een omhelsing en de woorden "fijn jullie te hebben leren kennen", nemen we afscheid. Het tweede woord dat wij hebben geleerd in Lao komt nu goed van pas: khawp jai, bedankt. 

Met enige zadelpijn en vermoeide benen keren we terug in Namtha. In een vallei omringd met bergen hebben we toch wat heuveltjes moeten beklimmen en dat voel je. We lopen nog een stukje door de hoofdstraat. Nu worden wij begroet door de mensen van de reisbureaus, we worden herkend. Sa bai dee!