Mozart, the Elephant and toek toek

We hebben in Villa Agati, waar we in Siem Raep verbleven vrienden gemaakt. Tom Cruise kwam de laatste dag zelfs tegen mij aan liggen, wat een eer. Eh, Tomcruise de huiskat, wel te verstaan. Ook Octaaf, die ik aanvankelijk Mozart noemde (ik herinnerde mij alleen dat zijn naam iets met muziek te maken had) komt standaard bij onze tafel liggen, na eerst een krabbel door zijn vacht te hebben ontvangen.

Daarnaast kan ik het niet laten om toch nog een intermezzo over de tuktuk te delen. Het vervoer via tuktuk levert altijd  verhalen op.

Onze laatste dag in Siem Reap wilden nog naar het Nationaal Museum. Omdat we nog geen idee hebben hoe laat we hier naar toe gaan maken we geen afspraak met onze Weeh. Het is gemakkelijk om een tuktuk op straat aan te houden dus zo gezegd, zo gedaan. We hebben geluk. Een meneer die ons aan ziet lopen keert zijn fonkelnieuwe tuktuk. We kunnen voor een koopje worden vervoerd. 

De rit start voortvarend. De driver geeft een dot gas en daar gaan we. Onderweg merken we, door de manier van rijden dat hij zijn nieuwe tuktuk nog niet helaal machtig is. Ook de weg naar het museum isvoor hem een uitdaging. Via googletranslate, hij spreekt geen woord engels, laat hij ons zien: I am lost, have been once, forgotten. En daarna: Problem, ask again. Na 3x vragen, wij weten wel ongeveer waar het museum ligt, maar door de taalbarriere kunnen wij hem dit niet duidelijk maken, staan we toch voor het museum.

Wij stappen uit en proberen uit te leggen dat we terug naar 'huis' gaan lopen. Tevergeefs, blijkt zo'n twee uur later. Met een stralende glimlach staat hij ons op te wachten. Onze volgende bestemming op weg naar huis is 250 m lopen. Hoe sneu ook voor hem, we maken geen gebruik van zijn diensten. Wel zwaaien wel vriendelijk naar hem als hij hortend en stotend langsrijdt. 

Wij tracteren onszelf, na een aantal keren streetfood de laatste avond in Siem Reap op een cocktail in 'the Elephant bar'. Deze bar bevind zich in her Grand Angkor Raffleshotel. Het koloniale pand is volledig gerenoveerd en ademt de glorie van weleer uit. De decoratie van het hele hotel is prachtig. Het herinnert ons aan onze eerste reis naar Azie, met stopover in Singapore en een bezoek aan het Raffleshotel (naamgever van de Raffleshotelgroep). De tegenstelling met de mini plastic krukjes en tafeltjes met felle kleuren is groot, maar daarom juist ook zo leuk. Het is fijn om van beide te kunnen genieten. 

En, o ja, onze Weeh (fonetisch) heet Vy.