Rustig aan

Mijn plan was om de avond lekker rustig aan te doen. Even de mensen die ik heb leren kennen, en morgen niet meer zie, loslaten. Maar het loopt toch iets anders. Als ik even op het balkon van het luxe hostel (wel stapelbedden, maar met luxe linnen, prachtige badkamer, 2 handdoeken, en maar 4 bedden op een kamer) wil gaan zitten, zitten daar een Italiaanse jongen Nicolai, een Hongaarse jongen Atilla en Duitse Froukje. Qua leeftijd zouden het mijn kinderen kunnen zijn, maar we hebben gelijk een 'klik'.

Froukje, ook een van mijn kamergenoten, stelt vrijwel gelijk voor dat ik met hun meega. Nicolai is de gids en leidt ons naar de Plaza de Verdura, daar zitten al een aantal Spanjaarden en Italianen, die hij eerder heeft ontmoet. Ook Jacob sluit aan, een beetje vertrouwd en daarnaast allemaal nieuwe mensen die elkaar ook nauwelijks kennen. De ingetogen, rationele Noord/Oost Eurpese cultuur mengt zich nu met Zuid Europees temperament. Terwijl de Noord Europeanen denken dat we op dit plein, waar we gezamenlijk een wijntje drinken, ook gaan eten, wel zo logisch, hebben de Zuid Europeanen andere ideeën. Het is nog te vroeg, en er wordt een 'echt' Spaans restaurant gezocht. 3 gangen, een aantal tinto verano's, en veel verbaal geweld verder, gaan we vrolijk huiswaarts. Ik ben blij dat ik de volgende dag niet hoef te wandelen. 

De volgende ochtend merk ik dat de jongelui ook wat moeite hebben om op te starten. Nicolai zei vroeg te willen vertrekken, maar ligt om 8.00 uur nog in bed. Met Froukje en Atilla zit ik lekker aan het ontbijt. Zij zijn beïnvloed door de zuidelijke mentaliteit. "Over 10 minuten gaan we weg", dat wordt een uur later.

Ik slenter door Pontevedra, de zon straalt en ik ook. Wat een heerlijk oud stadje, met leuke pleintjes en fotogenieke hoekjes. Ik zoek eerst de rivier op. Pontevedra ligt aan de Rio Lerez. Ik loop over de ponte do Burgo, zo verlaat ik morgen de stad zie ik, de brug is onderdeel van de camino. Ik bezoek o.a. de overblijfselen van het klooster van Santo Domingo en uiteraard de Iglesia de la Peregrina. Deze kerk is gebouwd in de vorm van een Sint Jacobsschelp.

Op een verstild pleintje hoor ik opeens operagezang. Het geluid komt uit een woonhuis. Een vrouwenstem herhaalt een aantal keer dezelde klanken, de dame in kwestie is vast aan het oefenen. Wat past dit bij de sfeer. Ik heb de neiging om op haar stoepje te gaan zitten, maar loop toch heel langzaam door.

In mijn Caminoboekje heb ik gelezen dat het plaza Da Leña wordt gezien als het leukste pleintje 'in town'. Als ik het zie, begrijp ik dat. Hier wil ik lunchen. Een goede keuze. Ik kan me niet herinneren dat ik zo lekker langoustines en coquilles heb gegeten. Ze zijn verwerkt in een salade Marisco en dat met een glaasje Albariño of twee... 

Achter mij zit een ouder, ik vermoed, Spaans echtpaar, ook met ensalada Marisco en Albariño. Als de dame mij vraagt om een foto van hen 2 te nemen, gaat het ook over het lekkere eten, en in het spaans. Uiteraard ga ik ook op de foto. Mevrouw vraagt of ik 'perigrino' ben. Ja dus, dan vertelt zij met trots dat zij, ik schat ze achter in de 70, misschien begin 80, ook 'peregrino's zijn. Maar omdat zij niet meer de hele route kunnen lopen, lopen ze kleine stukjes en rijden dan verder de met de auto. Fantastisch toch, ze hebben hun eigen camino, doen het rustig aan en genieten.