De ene voet voor de andere

Ook nu eet ik weer met een groepje mensen. Mark zijn motto is, als mensen alleen wandelen (hij wandelt zelf ook alleen) moet je ze proberen te verbinden. Naast Mark en Jacob, en ikzelf bestaat het gezelschap nu ook uit 2 nieuwe Canadese dames. Het eten is niet fantastisch, maar wat kun je verwachten van 6 euro voor een maaltijd?

Overigens ontdekte ik dat ik de eerste blaar heb opgelopen, gelukkig heb ik er geen last van. Voordat ik dag 3 begin heb ik er even een pleister opgedaan. Aangezien de albergue geen ontbijt heeft, ontbijt ik in een bar aan de overkant. De Canadese dames zitten hier ook, daarna gaat een ieders zijns weegs, d.w.z. op haar of zijn tempo, maar wel allemaal dezelfde kant op. Ik stop 1 km van mijn overnachtingsplaats om Kate op te pikken.

Het lijkt vandaag nog wel drukker dan de eerste twee dagen en verbond ik gisteren de heuvel aan het woord 'uitdaging'. Vandaag is de uitdaging nog groter. Of moet ik zeggen, de heuvel hoger? Als het pad een tijdje omhoog gaat, over grote keien, moet ik weer aan Thera denken, "gewoon de ene voet voor de andere", en dat is wat ik doe, hoewel het best zwaar is. De afstand speelt vandaag ook een rol, ca. 20 km. En ik voel mijn spieren van de heuvels van de vorige dag, maar ik blijf zonder veel nadenken "de ene voet voor de andere zetten". 

Het laatste stuk is dalende en daarna vlak. Als we de keuze krijgen de oorspronkelijke route te volgen, langs de doorgaande weg, maar korter, blijf ik ondanks de omweg bij mijn op dag 1 ontwikkelde standpunt. Ik ga voor de mooiste route. In dit geval een slingerpad langs een watertje. Na bijna 23 km arriveren we in Pontevedra."We did it".We zijn trots onszelf. Zou aankomen in Santiago ook zo voelen?Blij en moe tegelijk vieren we deze dag op een terras met bier en calamares. Het voelt ook een beetje als afscheid. Ik heb gepland om een dagje in Pontevedra te blijven, Kate loopt morgen verder. Nog zo'n 65 km te gaan.