Rechargeable

Mijn vlucht verliep smooth, daarna kennisgemaakt met de metro in Porto. Een kaartje kopen is even een dingetje. Ik begrijp de machine niet en hij mij niet. Gelukkig staan er medewerkers, een soort boa's, te helpen. Echter de dame die mij helpt drukt zo snel op de benodigde toetsen, dat ik waarschijnlijk morgen nog niet weet hoe het werkt. Bij 'de goede' halte uitgestapt en het eerste wat ik op de roltrap hoor is 'Nederlands', en dat wil je niet. Bovengekomen is het eerste wat ik zie de Capela das Almas de Santa Caterina, een kerkje bekleed met azulejos, dat wil je wel! 

In de avond ga ik gelijk op pad. Volledig geleid door google maps kom ik langs het station Sao Bento (van binnen bekleed met azulejos) via de Torre dos Clerigos (het herkenningspunt van de stad) bij Livraria Lello. Een boekwinkel die dateert uit 1869, met prachtig

interieur (tip van Vera). Je moet er wat voor over hebben, want als je daar naar toe gaat ben je zeker niet de enige. Je koopt een kaartje voor een tijdslot van een half uur en dan is het opstellen in rijen van drie, maar als je hier doorheen kan kijken is het zeker de moeite waard. Met een Shakespeare 'special Livraria Lello' sta ik een half uur later weer op de stoep. 

Blij voldaan na de eerste dag verheug ik me op de volgende. Tot en met het ontbijt gaat het goed, maar als ik besluit om mijn mobiele telefoon nog even optimaal op te laden voordat ik op pad ga, laadt hij niet op. Ander snoertje (van powerbank), geen succes. Wat nu, het stressmoment van voor mijn vertrek lijkt nu niets vergeleken bij mijn huidige emotie, lichte paniek. Mijn bevestigingen staan in de telefoon, ik maak foto's met mijn telefoon en ik heb gisteren ontdekt dat ik niet zonder google maps kan. Help!

Even diep ademhalen, wat is wijsheid. Ik heb vandaag een leuk programma voor de boeg, maar gaat dit nu wel lukken. Voor de zekerheid vraag ik aan de receptie een citymap, ouderwets op papier en ik vraag ook of er een telefoonwinkel in de buurt is, op de achtergrond denken HJ en Annick ook mee. De FNAC, zit om de hoek en die hebben, daar kom ik al heen en weer lopend achter, een verkoopafdeling en een technische helpdesk. De dame van de helpdesk geeft mij aan dat het met een nieuw snoertje voorlopig is opgelost, maar zij wijst op de plek waar het snoertje met de telefoon wordt verbonden, hierbinnen is wel iets mis, dat wil zeggen, dit is mijn vrije vertaling. Nou, maar hopen dat het snoertje mij 14 dagen verder brengt. 

Nog niet helemaal gerustgesteld, maar blij dat het waarschijnlijk met een sisser afloopt loop ik naar het metrostation. Ik heb keurig mijn kaartje van de vorige dag bewaard, want die kan je opladen, niet dus. Na een gehannes met de automaat lukt het mij om een nieuwe metrokaart te bemachtigen met een sprongetje van vreugde loop ik richting metro. Een Schotse dame met haar man staat daar nog heel beteuterd. Zij wilden 2 kaartjes, maar hebben er na verwoede pogingen nog steeds maar 1. Mijn bemoedigende woorden ontlokken haar de vraag waar ik vandaan kom. "The Netherlands", haar reactie "but you are so polite!". Ik vraag maar niet verder en glimlach naar haar.

Als ik in de metro stap denk ik, het lijkt alsof ik vandaag niets heb met 'rechargeable'. Gelukkig hoef ik mezelf niet op te laden. Ik heb er zin in.