Istimewa

Bevoorrecht

Terug van onze reis naar Sulawesi en Ambon, zitten wij voldaan bij het zwembad  van Villa Aamisha. Wij praten na over wat wij gezien en beleefd hebben en genieten, liggend op ons strandbed of dobberend in het zwembad na van dit alles. Wij voelen ons bevoorrecht. Bevoorrecht door de verrijking van de belevenis. Bevoorrecht omdat wij op zo'n mooie plek zijn, met het uitzicht op de zee en de palmen, het fijne klimaat (wetende dat het in Nederland winter is), het heerlijke eten van Putu de kok, de zonsondergang die dagelijks een mooi schouwspel geeft, de staff die voor ons zorgt, en zo kan ik nog wel even doorgaan. Als wij de volgende dag 'gewoon' een wandeling in het dorp maken geniet ik hier ook weer van en blijkt dat er 'op een doordeweekse wandeling' ook veel valt te zien en te beleven.

Voordat wij gaan wandelen lunchen wij overigens bij 'Kelapa Mas'. Kelapa Mas is een homestay aan zee, bestaande uit een 14 tal cottages in een tropische tuin met een terras aan zee. Omdat wij vermoeden dat dit de homestay is waar wij meer dan 25 jaar geleden verbleven, hebben wij deze locatie voor de lunch uitgezocht. Inmiddels hebben wij gehoord van de receptionist dat er in 1991, het jaar van ons eerste bezoek aan Indonesië, 3 homestays waren. Een van de 3 ligt niet aan de zee, en omdat wij pal aan zee zaten, is er dus 50% kans dat we bij 'onze' homestay zitten. Lopend door de tuin van Kelapa Mas zegt ons gevoel dat wij hier eerder zijn geweest. Als wij dan ook nog in een van de oudere huisjes kijken, kijken wij terug in ons eigen verleden. De indeling is precies zoals wij ons herinneren. Tijdens de lunch kijken wij terug op onze eerste ervaringen in Oost Bali.

Lopend van Candidasa naar Sengkidu passeren wij een Lotuspont, waar wij even blijven staan kijken naar de prachtige bloemen.Vervolgens passeren wij een ceremonie. Een van de begeleiders wijdt ons in, in de achtergrond van deze ceremonie. Er wordt geofferd om de 'bad spirits' buiten de deur te houden. Vooral vrouwen zitten, op de (doorgaande) weg bij een tempeltje aan de kant van de weg.

Even later staan wij stil bij een mevrouw die op de stoep zit met haar zelf gebakken waar, verpakt in palmbladeren. Wij vinden, in gesprek met haar, uit wat zich onder het palmblad bevindt; ikan pepes. Wij onderbreken de wandeling bij Loaf en drinken cappuccino met wat lekkers erbij. 

Op een gegeven moment zien wij op een laag muurtje voor een huis een klein kuikentje zitten. De kinderen van het gezin staan hierbij en pakken hem zo nu en dan op. Het is een vertederend gezicht hoe de kinderen met dit kleine kuikentje omgaan. Als de vader van de kinderen er ook bij komt en wij merken dat hij een beetje Engels spreekt komen wij in gesprek. Hij vertelt dat het kuikentje van een kleine vrachtwagen volgepakt met kippen en kuikens voor de slacht, is afgevallen. Zijn kinderen zagen dat het diertje van de rijdende auto viel en hebben het van de straat gehaald, voordat een andere auto over het diertje heen kon rijden. De kinderen verzorgen het kuikentje en met behulp van papa hebben ze zelfs een huisje voor het diertje getimmerd. 

Met een glimlach op ons gezicht vervolgen wij onze wandeling voor de laatste etappe. Opnieuw komen wij dezelfde ceremonie tegen, er wordt namelijk op twee verschillende plaatsen geofferd. Nu zijn het vooral de mannen, die in grote getale op de grond zitten, ook weer op de doorgaande weg. Aan het eind van de ceremonie wordt iedereen door priesters gezegend. 

Terug in de villa komt weer het bevoorrechte gevoel bij mij terug. Ook denk ik terug aan het kuikentje en vraag mij af of het zich ook zo bevoorrecht voelt?