De eerste kilometers

Om half 6 word ik gewekt door een sirene. Het is asof er een ambulance naast mij rijdt.....Al snel besef ik dat het geen ambulance is, maar de wekker van de buurman. Hij kan zijn wekker (telefoon?) niet zo snel vinden, dus de sirene houdt enige tijd aan. 10 minuten later hetzelfde tafreel. Hij is al uit bed en klimt nu zijn laddertje weer op om de sirene uit te zetten. Het valt mij op dat meer mensen opstaan. Ik vraag me af waarom je zo vroeg op wil staan? Het is nog pikke donker. 

1,5 uur later begint voor mij de dag, inmiddels zijn we nog met z'n tweeën op de slaapzaal van 10. Na een ontbijt van een paar toastjes met jam en een koffie maak ik me gereed om op pad te gaan. Zelfs om 7.50 uur is het nog niet helemaal licht. Als ik de zware kloosterdeur achter me dicht trek is het begonnen, 'Buen camino'. Dat heb ik al wel begrepen, dat is wat iedereen elkaar toewenst.

Het klooster zit op de camino, ik ga  rechtsaf en zit gelijk op de route. Als ik buiten het centrum van Tui loop slaat de klok van de kathedraal, het lijkt een soort uitzwaaimoment.

De eerste tijd loop ik achter iemand aan. Bang om verkeerd te lopen. Dat ik hier bang voor was vertelde ik thuis eerder aan Thera. Zij begon toen te lachen. Nu, zie ik in de praktijk waarom. De route staat zo duidelijk aangegeven en er lopen zoveel andere pelgrims, verdwalen kan bijna niet. Dat geeft me vertrouwen. Waar ik eerst door iedereen werd ingehaald, begin ik nu mijn eigen tempo te lopen, en haal ik soms mensen in.

Grappig om te zien dat iedereen die in mijn buurt loopt na zo'n 1,5 uur lopen allemaal de eerst opdoemende bar induikt voor koffie en breakfast. Ik sluit me hierbij aan. De route vervolgend kom ik in een groepje van 4 praatgrage dames uit Amerika terecht. Gezellig babbelend lopen we samen verder, tot het punt dat er een alternatief traject, lees langer traject, gekozen kan worden. Ik durf niet voor de langere route te gaan. Ik kan niet goed inschatten hoe ver ik nog moet en wil de eerste dag niet doodmoe aan komen.

Achteraf heb ik spijt van mijn keuze, de meeste pelgrims kiezen voor de alternatieve route. Ik loop nu zo goed als alleen over een lange rechtdoorgaande weg langs een industrieterrein. Als ik weer een beetje de bewoonde wereld nader, besluit ik eerst maar eens te lunchen. Naast Spanjaarden die weekend vieren zoals een Spaanse mij vertelt ben ik de enige pelgrim. De bocadilla die ik bestel lijkt een compleet stokbrood, zo hongerig zag ik er toch niet uit? Wat ik op dat moment niet besef is dat ik al in de plaats van bestemming ben. Voordat de albergue open gaat zit ik al op het terras, ik ben vandaag de eerste die incheckt. Wie had dat verwacht? Ik in ieder geval niet. Nog 105 km te gaan.