Casa Aldea da Pedreira

De laatste nacht voordat ik in Santiago verwacht te arriveren verblijf ik in de leukste albergue tot nu toe, gevestgd in een oude boerderij, kleinschalig, uitzicht op de omringende heuvels en een foodtruck voor de deur.

Het is een echtpaar dat de albergue runt. Het echtpaar spreekt geen engels. Mevrouw chekt in en meneer staat in de foodtruck. Bij het inchecken van de persoon voor mij luister ik mee. Als de eigenaresse vervolgens aan mij de sleutelprocedure wil uitleggen zie ik haar met gefronste blik naar mij kijken. Mijn duiding: "Dit wordt weer een lastige uitleg met handen en voeten". Haar gezicht opent zich als ik in mijn beste spaans zeg dat ik de uitleg aan de vorige gast heb begrepen.

Ik ga niet meer de deur uit en eet een homemade hamburger op het terras, met een lekker glaasje Mencia (de rode druivensoort uit de streek). Als je in een cafetaria onderweg een glas wijn drinkt is de kans overigens groot dat dit wijn van het huis is, niet huiswijn, maar van druiven uit eigen wijngaard, uit eigen vat. Lopend door de streek zie je dat 'elke haard, heeft zijn eigen gaard'.

Overigens moet ik dat glaasje nog even nuanceren. Zij schenken de wijn in plastic bekers van 250 cc. De beker is gevuld tot net onder de rand. Na 2 glaasjes realiseer ik me dat ik nu al een halve liter achter de kiezen heb..... 

De volgende ochtend, tijdens het ontbijt signaleer ik dat de albergue sowieso maar één maat glas heeft. Ook de verse zumo de naranja is een kwart liter. Mijn spaans komt me weer van pas. Een Ierse dame vraagt iets aan Miquel (ik weet nu hoe de eigenaar heet) die haar op zijn beurt probeert iets duidelijk te maken (ik hoor dat vraag en antwoord niet bij elkaar passen). Hij herhaalt zijn antwoord op een luidere toon, maar daarmee verstaat de vrouw nog geen spaans. Dit herhaalt zich op nog luidere toon. Op zich een grappig tafreel, maar ik besluit toch maar mijn diensten aan te bieden. Twee blije mensen als het probleem is opgelost.

Met de vrouwen (Poolse Alina en Alexandra, Zwisterse Corinne en duitse Birgit), die ik de avond ervoor heb leren kennen zit ik nog even te praten. Niemand heeft haast. De laatste etappe, nog maar zo'n 12 km, voelt als een makkie. Let's go for it.

------------------

Even naar iedereen die me tot nu toe volgt, tof, leuk dat jullie op mijn 'inspanningen' reageren, heeft zeker geholpen met de motivatie om door te gaan. Hoewel die nooit onder een kritisch punt is gekomen.