Santiago de Compostela

Samen met de 76-jarige Birgit ga ik van start. Ik heb bewondering voor haar. Zij is in Porto gestart en heeft er na vandaag ruim 250 km op zitten. Waar heb ik het dan over, met mijn 15 jaren jonger en de helft aan kilometers?

Op een gegeven moment ga ik mijn eigen weg. Mijn tempo ligt hoger en dat wordt duidelijk als we bergopwaarts gaan. Zelfs op de heuvels heb ik met kleinere pasjes mijn ritme gevonden, waardoor ik niet buiten adem raak. En op vlakkere stukken, al zeg ik het zelf, heb ik de pas er aardig in. En het motto is nog steeds 'voet voor voet'😉.

Met het eindpunt in zicht is er vandaag een andere vibe. Mensen zijn opgewonden, jolig en mensen die  elkaar eerder troffen lopen gezellig te praten. Dat doe ik ook. Ik ontmoet zelfs  Engelse Elly die ik na Redondola niet meer heb gezien. 

Als ik op zo'n 5 km voor de finish de eerste contouren van de kathedraal zie word ik emotioneel. Ik ben me bewust  van de 'bubbel', waar ik morgen geen deel meer van uitmaak. Het lijkt wel of ik de laatste kilometers steeds sneller ga lopen. Ik kijk ook niet meer naar de peilen (lijkt ook wel alsof ze er ook niet zijn), maar loop achter alle rugzakken aan.

Als ik bij de kathedraal kom ben ik even veward, dit is niet het overbekende plein. Als ik dit na enig gekrioel door de mensenmassa, aan de andere kant van de kathedraal, bereik komt het binnen. "I did it!" Elly en ik omhelzen elkaar. Om me heen zie ik hetzelfde gebeuren. De dames die vanmorgen vanaf hetzelfde punt vertrokken verschijnen ook een voor een op het plein. Nog meer omhelzingen. Bijzonder om de blijschap te delen en sowieso bijzonder dat je elkaar in de mensenmassa gewoon vindt. 

Bekomen van de eerste euforie ga ik mijn compostela halen, het bewijs dat ik de pelgrimage heb voltooid en daarna ga ik het vieren!