Bule

Ik vind het leuk om een markt te bezoeken, zeker een versmarkt in het buitenland, met onbekende producten. In Oost Bali bezoeken wij de markt in Amlapura.  Amlapura is de hoofdstad van het district Karangasem. De markt in deze stad heeft een regionale functie. De bewoners van dorpen in de buurt komen hier per bemobus (het woord bemo komt van de woorden ‘becak’ (fietsriksja) en ‘mobil’ (auto)) naartoe om hun inkopen te doen. Terug gaat de gekochte waar op het dak van de bus. De bus verlaat de busterminal als hij vol is. 

Op de grotendeels overdekte markt kopen wij fruit, waaronder de mangistan, nadat wij de vrucht eerst ter plekke hebben geproefd. Vervolgens kopen wij kleine zakjes met snoep voor de Balinese buurkindertjes en klepon (rijstbloemballetjes met palmsuiker) voor onszelf, om te proeven. Wat indruk op mij maakt zijn vooral de kramen waar van alles voor de dagelijkse offertjes te koop is. Ook ben ik gefascineerd door de dingen die je bij ons niet op de markt ziet. Zo kun je op de markt naar de kapper, kan je losse tabak kopen en zit er een goudsmid op de markt die ter plekke sieraden schoonmaakt en/of repareert. En dan heb ik het nog niet over de geuren die je tegemoet komen. 

Aangezien het geen toeristische markt is zijn wij zo’n beetje de enige blanken(bules), die op de markt lopen. Om de paar meter wordt dan ook aan ons gevraagd: “Where from?”. Ons antwoord luidt standaard: “Belanda”. Waarna de reactie: “Ah, Belanda” volgt, en de conversatie ook weer gelijk stopt. Wij krijgen aandacht, omdat wij opvallen. Tegelijkertijd fotografeer ik links en rechts alles wat míj opvalt: exotische koopwaar en na hun toestemming ook de mensen op de markt. 

Als ik mijn foto’s van o.a. de markt ’s avonds terugkijk vind ik het toch wel een beetje gênant, dat ik zomaar mensen op straat fotografeer, ook al is het met hun toestemming. Ik heb nog nooit het idee gehad om een marktkoopman in Heerde zomaar op de foto te zetten. Het lijkt wel alsof ik de mensen als zijnde bezienswaardigheden fotografeer. 

Als wij een aantal dagen later een tempel bezoeken worden wij benaderd door een drietal Indonesische jongeren. De vraag is of zij met ons, bules, op de foto mogen. Het gezelschap bestaat uit 2 jongens en 1 meisje. Het wordt een kleine fotosessie: één bule met jongen, één bule met jongen en meisje, en een groepsfoto, twee bules met jongens en meisje. Met een glimlach kijk ik aan het einde van die dag mijn gemaakte foto’s terug. Ik voel mij opeens niet meer bezwaard om foto’s te maken van de mooie Indonesische mensen die ik op straat zie. Bules zijn immers net zo goed bezienswaardigheden om te vereeuwigen.