We zijn er bijna.....

In een gedeukte oude rammelende bus vertrekken we vanuit Pnom Penh over de Tonle Saprivier (die uitmondt in de Mekong) richting Siem Reap. Het lijkt alsof de bus de helling van de brug maar net haalt. Op dat moment denk ik even aan Dick. "Oude versleten diesel" zou hij hebben gezegd en zou daarna alle mankementen behorend bij de bijgeluiden hebben benoemd. Gisteren in de tuk-tuk zaten we af en toe in de walm van een stinkende van of bus. Nu zitten we in zo'n stinkende bus. Maar het goede nieuws: we zijn onderweg. 

Even later staan we stil. De motorkap gaat omhoog en na enig gesleutel door de chauffeur, ook weer dicht. Niet alleen onder de motorkap is het niet  jofel. De bus kent meerdere mankementen: De schuifdeur kan van binnen niet meer open, daarentegen kunnen we wel door een kier naar buiten kijken. Ook zitten er grote scheuren en een flinke ster in de voorruit, plakband op de bumper en zo kan ik nog even doorgaan. Op de achterkant van de bus prijkt het predikaat VIP. Tja, het is maar wat voor maatstaven je aanhoudt. 

Terwijl de chauffeur sleutelt onstaat een gesprekje met medepassagiers, 2 Brazilianen en een Engelsman. Er is een connectie met de Brazilianen. 'We' hebben allebei met strafschoppen verloren. De Engelsman kijkt uit naar de achtste finale tegen Frankrijk. We zijn allemaal voor Engeland vanavond. 

We rijden weer, maar nu wel met een slakkengang. Het lijkt wel alsof de bus niet meer op normale snelheid verder kan. We sukkelen verder terwijl de chauffeur constant zit te bellen. Enigzins lacherig geven wij, veronderstellend dat hij zijn baas spreekt, invulling aan de instructie van de baas: "Kijk maar hoever je komt".

Een volgende stop dient zich aan. Wij stoppen bij een garage, d.w.z. wat daar voor door moet gaan. Nu staan er twee mannen te kijken naar en te sleutelen aan de motor. Even later gaan we weer op pad. Een van de bijgeluiden lijkt daadwerkelijk verholpen.

Voor ons gevoel zijn we net weer onderweg als de bus opnieuw stopt, nu voor een korte pauze. De motorkap gaat open, zodat de motor af kan koelen. Met een tocht van ruim 300 km voor de boeg schiet het zo niet zo erg op. Na de pauze protesteert de bus bij het starten, maar na een paar pogingen krijgt de chauffeur 'm toch aan de praat. We zijn weer onderweg. 

Dan zet de chauffeur na korte tijd de bus weer aan de kant. Nu stappen er nog een aantal locals in. Hoewel onze receptionist bij het boeken van de rit had gezegd two, two, two (3 rijen met elk 2 passagiers) is het nu too, too, too many en zitten wij met moeder en dochter, 4 mensen op 3 stoelen, maar goed we pakken de route weer op. 

De dame naast mij legt al snel haar hoofd op mijn schouder. Haar dochter wordt wagenziek en leegt de inhoud van haar maag in een zakje. Even later volgt moeder ook. Na de lunchpauze volgt hetzelfde ritueel, maar nu in omgekeerde volgorde, eerst de moeder daarna de dochter. Moeder hangt nu volledig tegen mij aan haar hoofd wederom op mijn schouder. Ik moet met hand en tand mijn plekje verdedigen. Plots pakt zij ook mijn arm vast. In het hoofdstuk don'ts in Cambodja hebben we gelezen dat je mensen niet aan mag raken. Inderdaad, over hoe dat andersom is staat niets vermeld. 

En zo bereiken wij met enige vertraging ons einddoel. Afgezien van enkele koeien op de weg, wat dubieuze inhaalacties van de chauffeur en van tegenliggers komen wij toch ongeschonden in Siem Reap aan. Nu nog een stukje met de tuk tuk. We zijn er bijna.......